En büyük mutluluk,
Okuduğumuz hikaye o kadar çok ilgi gördü ki kendi rekorunu kırdı. Tekrar tekrar okuyorum ama ışte bir şey eksik gibi hissediyorum. O eksikliği ararken fark ettim ki yazı, bir kişisel gelişim kitabının sayfalarından fırlamış gibi duruyordu. “Tevebe estağfurullah” deyip yeniden ele aldım. Şimdi, bu haliyle Allah’ın izniyle tamamlanmış hissediyorum. İnsan, mutluluğu hor kullanıyormuş. Hep bir şikayet, hep bir bıkkınlık içinde yaşamış. Sahip olduklarının kıymetini bilmek yerine, eksikliklerin peşinden koşmuş. Gözlerini uzaklara dikmiş ve mutlu olmak için bir sebep aramış. Ama her bulduğu mutluluk, kısa sürmüş. Çünkü insan, hep daha fazlasını istemiş. Bir gün, melekler toplanıp bu duruma bir çözüm aramaya…