Akşam oluyor… Gökyüzü yavaş yavaş kararırken, insanın içi de kendiyle baş başa kalıyor.

Günün gürültüsü çekiliyor, geriye sadece sen ve vicdanın kalıyor.

İşte tam o vakitte, en çok konuşan şey doğruluk oluyor.

Çünkü sessizlikte yalan tutunamaz.

Doğruluk…

Bugünlerde unutulmuş, ama hâlâ kalbi diri olanların içinde kıvılcım gibi yanan o kelime.

Sade bir kelime, ama ağır bir yük.

Çünkü doğru olmak, “herkes gibi” olmamayı göze almaktır.

Kur’an diyor ki:“Ey iman edenler! Allah’tan korkun ve doğrularla beraber olun.”(Tevbe 119)

Bak “doğrularla beraber olun” diyor.

Çünkü doğru insan bazen yalnız kalır, ama Allah onun yanındadır.

Eğriler kalabalıktır, ama gölgeleri yamuktur.

Doğruluk, Allah’ın sıfatıdır.

Ne kadar sade, ne kadar keskin bir emir…

Doğrularla beraber ol.

Yani eğrinin sofrasında oturma, yamuk bir sözün altında imza atma.

Doğruysan yalnız kalabilirsin ama vicdanın sana dost olur.

Ve vicdan, Allah’ın insana verdiği en sessiz ama en sadık şahitti

Sen doğru olduğun kadar O’na yaklaşırsın.

Eğrildikçe uzaklaşırsın.

Peygamber Efendimiz’e “El-Emin” dediler; güvenilir, doğru insan.

Daha vahiy inmeden önce bile insanlar onu dürüstlüğüyle tanıdı.

Bizse bugün yalanı “ince zekâ” sanıyoruz, hileyi “fırsatçılık” diye alkışlıyoruz.

Yalan artık utanmıyor, çünkü biz utanmayı unuttuk.

Efendimiz’in sözü hâlâ kulaklarımızda:“Doğruluk iyiliğe, iyilik de cennete götürür. Yalan kötülüğe, kötülük de cehenneme götürür.”(Buhârî, Edeb 69)

Bu kadar sade.

Ama biz karmaşık bahanelerle doluyuz.

“Bir kereden bir şey olmaz” diyerek eğrilik üretip, sonra dua ediyoruz: “Allah’ım, işlerimi düzelt.”

Allah eğrinin işini düzeltmez. Çünkü eğrilik, kulun kendi tercihidir.

Doğru olmak cesaret ister. Çünkü doğrular bazen kaybeder.

Ama o kayıp değildir; Allah seni pislikten koruyordur belki.

Doğruluk, bazen yalnızlıktır, bazen susmaktır, bazen herkesin alkışladığı bir yalana “hayır” diyebilmektir.

Mevlânâ demiş ya:“Eğri kemik, doğru gölge vermez.”

Kalp eğriyse, söz de yamulur.

Namaz kılsan da, oruç tutsan da, eğer kalbin doğrulukla dolu değilse, o ibadet sadece bir şekildir.

Allah şekle değil, samimiyete bakar.

Bugün “doğruluk” neredeyse lüks bir kavram oldu.

İnsanlar dürüstlüğü konuşuyor ama menfaat geldi mi herkes susuyor.

Oysa doğruluk, karanlıkta bile yolunu aydınlatan bir kandildir.

Doğru insanın yüzü serttir belki ama kalbi rahattır.

Eğrinin yüzü güler, ama içi karmakarışıktır.

Akşam oldu  gün battı.

Bir Akşamın Sessizliğinde: Doğru Muyduk Bugün?

Vicdanla baş başasın şimdi. Kendine bir soru sor:

Bugün doğru muydum?

Cevabın “evet”se huzur senindir.

Değilse, sabahı beklemeyelim ; gecenin sessizliğinde tövbe etmek en güzeli  

Çünkü Allah doğruları sever — hem dünyada, hem ahirette.

Gök karardı, kasabada inanılmaz bir trafik var.

Günün telaşı, koşuşturması, kavgaları, gülüşleri… hepsi geride kaldı.

Ve şimdi herkes kendiyle baş başa.

Zengin de aynı karanlığa bakıyor, fakir de.

Herkesin içinde aynı soru yankılanıyor:

Kimbilir?

“Ben bugün doğru muydum?”

Yatsı ezanı okunuyor şimdi… 

Namaz Vakti:)