Sabahın Sessizliğinde

Bismillahirrahmânirrahîm

Esselâmü aleyküm ve rahmetullâhi ve berekâtühü.

Rahmân ve Rahîm olan Allah’ın adıyla başlarım sözlerime…

Allah’ın   Selam, rahmetin ve bereketin diliyle ulaşsın her gönüle  hepimize .

Gecenin sessizliğinden sabahın nuruna yürürken,

kalplerimize huzur, evlerimize bereket, gönlümüze iman serinliği insin.

Amin   diyelim:)

Sabah ezanı okunuyordu… Camı açtım, serin bir hava vurdu yüzüme.

Karşı dağlara baktım; zifiri bir karanlık içindeydi her yer.

Koca dağ görünmüyordu, ya da belki sis kaplamıştı.

Gözlerimi karşımdaki apartmanlara çevirdim. Orası da karanlıktı. Bir ışık aradı gözlerim… ama yoktu.

Belki de ben göremiyordum… Kim bilir, belki o karanlık pencerelerin ardında ışıklar yanıyordu.
“İnşallah,” dedim içimden, “uyanmışlardır da Rabb’imin huzurundadırlar.”

“Bizim apartmanda lambalar yanıyordur belki,” diye geçirdim içimden. “Komşularımız sabah namazına kalkmışlardır inşallah.” Çünkü komşuluk, sadece selam vermekle bitmez.

Peygamberimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) buyuruyor ya:”Şerrinden komşunun emin olmadığı kimse cennete giremez.” (Müslim, İman, 73)

Bir adam Resûlullah’a (s.a.v.) gelerek “Ey Allah’ın Resûlû! Falan kadının namazının, orucunun ve sadakasının çok olduğundan ancak diliyle komşusunu rahatsız ettiğinden söz ediliyor, (ne buyurursunuz?) dedi. Resûlullah; “O cehennemde olacaktır.” buyurdu.

Adam bu kez “Ey Allah’ın Resûlû! Falan kadının namazının, orucunun ve sadakasının az olduğundan ancak diliyle komşusunu rahatsız etmediğinden söz ediliyor, (ne buyurursunuz?) dedi. Resûlullah; “O da cennette olacaktır” buyurdu. (Ahmed b. Hanbel, 11.440)

Bu hadis bana hep şunu hatırlatır: ibadet sadece secdede değil, kalpte ve davranıştadır.

Komşuna, kardeşine, insanlara merhamet edebilmektir asıl imtihan.

Ne büyük hikmettir ki; ibadet sadece secdede değil, ahlakta, dilde, kalpte gizlidir.

Komşusuna zarar vermeyen, gönül kırmayan, sessizce iyilik eden mümin…

işte o, Rabbinin sevgisine mazhar olandır.

O an aklıma evlatlarım geldi. “Onlar da secdede olsalar ne güzel olur,” dedim içimden.

Dua ettim Rabbime, onların da sabah namazını huşu içinde kılmaları için.

Çocukluğum geldi gözlerimin önüne…

Dedem, yaz kış demeden çeşmeden abdest alır, sabah namazı için caminin yolunu tutardı.

Komşular derlermiş ki:“Yataklarından kalkmadan duyarız Hüseyin Efe’nin camiye gidişini.”

Dedem, Hacı Kerimlerin Hüseyin Efe’si…

Mekânı cennet olsun. Ninem, dedem — onlar sabah  namazın güzelligini  iyi bilirdi.

Sabah namazı öyle bir güzelliktir ki…

Onun huzurunu bir kez tadan bir daha vazgeçemez.

Allah’ın verdiği sevgiyle tüm namazları seviyorum ama sabah namazı… o bambaşka benim için.

Sabah kalkıp, “Rabbim, senin için uyandım.

Beni uyandırdığın için şükürler olsun,” diyebilmek…

İşte güne böyle başlamak ne güzel bir duygudur, bir bilseniz!

Bilenler bilir…:)

Ve unutmayalım: O büyük günde bize sorulacak ilk sorulardan biri “Namazını kılıyor muydun?” olacak.

Rabbim o soruya yüzümüzu gülerek “Evet, kılıyordum Ya Rabbi” diyebilenlerden eylesin hepimizi.
Âmin.