“Kendine Dürüstlük: Gerçek Cesaretin Başlangıcı”

İnsan, başkalarına dürüst olmakla övünür; ama en zor olan, kendine dürüst olmaktır.

Çünkü bir başkasına karşı bahane üretmek kolaydır, ama kendi iç sesini susturmak imkânsızdır.

İçten içe bildiğimiz doğrulara sırt çevirirken, kendi gerçekliğimizden kaçmak için türlü yollar ararız.

Oysa insanın gelişimi, işte tam da bu kaçtığı aynanın karşısına dikilmesiyle başlar.

Kendine muhasebe yapmanın ilk ve en önemli adımı; dürüst ve tarafsız olmaktır.

Bu, kolay bir şey değildir.

Zira insan, doğası gereği kendini savunmaya, hatalarını örtbas etmeye, eksiklerini görmezden gelmeye meyillidir.

İçimizdeki “mazeret üretici” mekanizma sürekli çalışır:

“Aslında ben iyi niyetle yaptım.”

“O da bana şöyle davranmasaydı, böyle olmazdı.”

“Zaten herkes böyle yapıyor…”

gibi cümleler, farkında olmadan bizi kendimizden uzaklaştırır.

Ama tarafsız bir gözle kendimize bakabildiğimizde, içsel bir devrim başlar.

Bu bir suçlama ya da kendini yargılama değildir.

Aksine, kendinle barışmanın ve büyümenin en samimi yoludur.

Yanlışlarımızı kabul etmek, bizi küçültmez; tam tersine, bizi daha olgun ve sağlam biri yapar.

Ne zaman ki eksiklerimizi inkâr etmeyi bırakırız, işte o zaman onları dönüştürme gücünü de elde ederiz.

Dürüstlük, yalnızca bir erdem değil; aynı zamanda bir özgürleşme biçimidir.

Kendi gerçekliğini görmeyi başaran bir insan, artık dış onaylara, maskelere, yapmacıklıklara ihtiyaç duymaz.

Çünkü bilir ki, en önemli yargıç vicdanıdır; en güvenilir dost ise kendi iç sesidir.

Bu yüzden zaman zaman hayatı durdurup kendimize şu soruyu sormalıyız:

“Gerçekten dürüst müyüm? Başkalarına değil, kendime karşı…”

Aynaya baktığında gördüğün kişiye utanmadan bakabiliyorsan,

O gün gerçekten büyümüşsün demektir. 🙂

Selam ve dua ile