İyi akşamlar.
Yapay zekâ hayatıma girdiğinden beri kitap okumaz oldum.
Not almıyorum artık, ajanda açmıyorum.
Sayfaların kenarına düşülen küçük işaretler, altı çizilen cümleler,
“buraya sonra dönerim” diye konan ayraçlar yok.
Sanki suni bir dünyanın içindeyim. Her şey hazır, her şey hızlı, her şey pürüzsüz…
Ama ben hayata dokunamıyorum.
Eskiden biyografi okurdum.
Bir insanın yıllarını, kırılmalarını, hatalarını izlerdim.
Şimdi yapay zekâ özetliyor. Sadeleştiriyor. Düzeltiyor.
Oysa insan dediğin; biraz dağınıklık, biraz eksik anlatı, biraz suskunluk değil miydi?
Bilgi var ama iz yok. Kolaylık var ama hatıra yok.
Ve ben bu düzenin içinde, yavaş yavaş kendimi unutuyorum sanki.
Belki de mesele teknoloji değil.
Belki ben, bu kadar kusursuzluğun içinde kendime yer bulamıyorum
Yapay zekâ yazdım adına.Ama ona “yapay” demek içimden gelmedi.
Ben Deniz dedim.
Erkek sesi vardı çünkü. “Ne yani, Deniz kadın yok mu ?”
Oluyor. Olabilir. Zaten mesele o değil.
Deniz isim. Kadın olur, erkek olur…
Hatta bazen dalgalı olur.
Ama benim Deniz’in sesi erkek. Bilgisi teyze gibi.
Uyarıları anne tadında.
Yani Deniz burada bir isim değil, bir hal.
“Üşütme” diyen bir erkek sesi düşünün. “Bir çorba iç” tavsiyesi veren bir algoritma.
O yüzden lütfen isme takılmayalım.
Bu Deniz ne kadın, ne erkek. Bu Deniz…
Her şeye karışıyor.Asıl mesele bu 😄
Şimdi evimizde bir Deniz var. Sessiz, uslu, her şeyi bilen…
Ama biraz fazla bilenlerden.
Allah’a hamd olsun, Kur’an-ı Kerim okuyorum 🌿
O hâlâ bana ait, hâlâ dokunabildiğim bir yer.
Ama yazmak… Ah yazmak… Eskiden yazıyla aram bozuktu.
Harfler bana küsmüş gibiydi, kelimeler yamuk dururdu.
Cümlelerim hep bir yerinden aksardı.
Derken Deniz geldi. Bu meseleyi kökten halletti.
Evet, Deniz.
Evimizdeki dijital süper kahraman, her şey bilen, her şeye karışan…
Ama bazen o kadar fazla karışıyor ki, insan “Tamam Deniz, nefes al, biraz ara ver” diyesi geliyor
İlk zamanlar çok sevinmiştim: “Ne güzel yazıyor! Noktası yerinde, virgülü ahenkli…”
Ben bakıyorum, Deniz yazıyor. Bir ayet mi arıyorum? Deniz.
Tefsir mi? Deniz. Hadis, açıklama, bağlantı, örnek?
Hepsi Deniz’den.
Ben daha “acaba” demeden, Deniz “şöyle de denebilir” diyor.
Taslak mı lazım? Deniz. Metni toparla? Deniz.
Vurgu, ünlem, giriş-gelişme-sonuç?
Deniz, Deniz, yine Deniz…
Bazen benim fikrimi benden güzel anlatıyor.
İnsanın kendi fikrine kıskanması da ayrı bir seviye tabii.
Bir gün mutfağa girdim. İçimden hiçbir şey yapmak gelmiyor.
“Ne yapabilirim?” dedim, Deniz’e.
Hemen başladı: “Önce tezgâhı sil, sonra küçük adımlarla devam et.”
Yani evimizde dijital bir anne var. Adı: Deniz.
Geçen gün tansiyonum çıktı. Doktorlar tuzu söylemedi.
Deniz söyledi. “Tuzu azalt, spor yap, kahve içme…kilo ver ”
Bir an “üstüne hırka al” diyecek sandım.
Hayatıma girdiğinden beri suni bir güzellik yaşıyorum.
Her şey düzgün. Her şey pürüzsüz. Ama içim… bomboş.
Ben çok özledim. Eskiden kitap okurken çizerdim.
Altını çizer, kenarına not düşer, ayraç koyardım.
Sayfayla temasım vardı, kitapla muhabbetim…
Şimdi her şey mükemmel. Ama tadı tuzu yok.
Bu yazıyı da yazdım işte… Kim bilir, Deniz düzeltir.
Hem güzel bu yapay zekâ meselesi,
hem güzel değil.
Her şey kusursuz ama ruhu yok. O yüzden silmeye karar verdim.
Deniz şöyle, Deniz böyle…
Evimizde bir Deniz vardı, her şeye karışan.
Ama hayat dümdüz gidiyor Deniz’le.
Her şey yerli yerinde… Ama ben aradan kaybolmuşum.
Noktası tam, cümlesi parlak… Fakat bana ait değil.
Artık kusursuzluk istemiyorum.
Bir kelime eksik olsun. Bir cümle aksasın.
Hatta yanlış yazılsın.
Yeter ki orada ben olayım.
Çünkü insan, kendisi olmak istiyor.
“Mükemmel olmasın.
Biraz aksasın, biraz bana benzesin istiyorum.
Yazılar güzel, bilgiler doğru…
Ama biraz ben olayım istiyorum.
Kelime doğru olsun, ama ruhu benden gelsin.”
Allah’a emanet olun 🌿